روزی غزالی در حال خوردن آب از چشمه بود که توسط شکارچی ها دیده شد. از بخت خوش غزال وقتی یکی از شکارچی ها خواست کمان را رها کند تعادلش به هم خورد و تیر به خطا رفت.

غزال هراسان پا به فرار گذاشت. دوید تا به چند درختچه رسید و بلافاصله داخل آنها پرید و مخفی شد.
شکارچی ها که او را تعقیب می کردند سر رسیدند اما متوجه او نشدند. زیرا برگ های درختچه ها آنقدر زیاد بود که غزال می توانست پشت آنها مخفی شود.
همانطور که غزال در انتظار رفتن شکارچی ها آنجا نشسته بود عطر برگ های تازه اشتهایش را تحریک کرد. از آنجا که خیلی گرسنه بود به آرامی شروع به خوردن برگ ها کرد.
در این شرایط ناله و شکایت از برگ ها بلند شد. پرنده هایی که روی شاخه ها نشسته بودند حیرت کردند.
یکی پرسید: چرا این طور ناله می کنید؟ شما که همیشه خوراک غزال ها هستید!
برگ ها جواب دادند: این ناله برای خودمان نیست، برای غزال است. او با خوردن ما، با دست های خود قبر خودش را می کند!
غزال چنان سرمست غذای تازه بود که متوجه صحبت ها نشد. او با اشتهای تمام هرچه برگ در اطرافش بود خورد.
شکارچی ها او را دیدند و شکارش کردند.

نکته داستان
در داستان بالا استعاره ای از رابطه ی انسان با طبیعت وجود دارد. طبیعت مانند برگ های شاخه ها در این داستان که از غزال محافظت می کردند، محافظ انسان هستند. اما انسان به جای تکریم طبیعت و احترام گذاشتن به زمینی که هر چه دارد از اوست با بهره برداری های افراطی و غیر اصولی پناهگاه خودش را از بین می برد و در نهایت تیشه بر ریشه خود می زند.
‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎

فردی پیش بهلول آمد و گفت:راهی بگو که گناه کمتر کنم.

بهلول گفت:بدان وقتی گناه می‌کنی، یا نمی‌بینی که خدا تو را می‌بیند،پس کافری.

یا می‌بینی که تو را می‌بیند و گناه می‌کنی،پس او را نشناخته‌ای و او را نزد خود حقیر و کوچک می‌شماری.

پس بدان شهادت به الله‌اکبر،زمانی واقعی است که گناه نمی‌کنی.چون کسی که خدا را بزرگ ببیند نزد بزرگ مؤدب می‌نشیند و دست از پا خطا نمی‌کند.
‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌

فرزند شیخ رجبعلی خیاط میگوید پدرم چیزهایی می دید که دیگران نمی دیدند. یکی ازدوستان پدرم نقل میکرد. یک روز با جناب شیخ به جایی میرفتیم که دیدم جناب شیخ با تعجب و حیرت به زنی که موی بلند و لبـاس شیـکی داشـت نگـاه میکند

از ذهنم گـذشت که شیـخ به ما می‌ گوید چشمتان رااز نامحرم برگردانید و خود ایشان اینطور نگاه می‌کند!

نگاهی به من کرد و فرمـود: توهم میخواهی ببینی من چی میبینم؟ ببین!

نگاه کردم دیـدم همینطور از بـدن آن زن مثل سُرب گـداخته ، آتش و سرب مذاب به زمین می‌ریزد و آتش او به کسانی که چشم هایشان به دنبـال اوست سـرایت میکند .

 شیخ رجبعلی فرمـود این زن راه میـرود و روحـش یقـه مـرا گـرفته او راه میـرود و مردم را همینطور با خـودش به آتش جهنـم می بَرَد .

?کتاب بوستان حجاب صفحه ۱۰۹

روزی خدای متعال به امام حسن علیه‌السلام فرزند پسری عطا کرد .

برخی از قریش طبق رسوم جاهلی به آن حضرت اینگونه تبریک گفتند :
« قدم یکه سوار نو رسیده مبارک باد.»

امام علیه‌السلام فرمود :
این چه تبریک گفتنی است ؟!

وقتی برای شخصی از شما فرزندی متولد شد ، به او اینگونه تبریک بگویید :
فقولوا له: شکرت الواهب، و بورک لک فی الموهوب، و بلغ الله به اشده و رزقک بره .
خدا را شکر کن؛ قدم نو رسیده مبارک باشد . خداوند او را به بزرگی برساند و از نیکوکاری او بهره مند شوی .»

? منبع :
كافي ، ج ۶ ، ص ۱۷
من لا يحضره الفقيه ، ج ۳ ، ص ۴۸۰
‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌