روزی غزالی در حال خوردن آب از چشمه بود که توسط شکارچی ها دیده شد. از بخت خوش غزال وقتی یکی از شکارچی ها خواست کمان را رها کند تعادلش به هم خورد و تیر به خطا رفت.

غزال هراسان پا به فرار گذاشت. دوید تا به چند درختچه رسید و بلافاصله داخل آنها پرید و مخفی شد.
شکارچی ها که او را تعقیب می کردند سر رسیدند اما متوجه او نشدند. زیرا برگ های درختچه ها آنقدر زیاد بود که غزال می توانست پشت آنها مخفی شود.
همانطور که غزال در انتظار رفتن شکارچی ها آنجا نشسته بود عطر برگ های تازه اشتهایش را تحریک کرد. از آنجا که خیلی گرسنه بود به آرامی شروع به خوردن برگ ها کرد.
در این شرایط ناله و شکایت از برگ ها بلند شد. پرنده هایی که روی شاخه ها نشسته بودند حیرت کردند.
یکی پرسید: چرا این طور ناله می کنید؟ شما که همیشه خوراک غزال ها هستید!
برگ ها جواب دادند: این ناله برای خودمان نیست، برای غزال است. او با خوردن ما، با دست های خود قبر خودش را می کند!
غزال چنان سرمست غذای تازه بود که متوجه صحبت ها نشد. او با اشتهای تمام هرچه برگ در اطرافش بود خورد.
شکارچی ها او را دیدند و شکارش کردند.

نکته داستان
در داستان بالا استعاره ای از رابطه ی انسان با طبیعت وجود دارد. طبیعت مانند برگ های شاخه ها در این داستان که از غزال محافظت می کردند، محافظ انسان هستند. اما انسان به جای تکریم طبیعت و احترام گذاشتن به زمینی که هر چه دارد از اوست با بهره برداری های افراطی و غیر اصولی پناهگاه خودش را از بین می برد و در نهایت تیشه بر ریشه خود می زند.
‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎