فصل چهاردهم:
                 سیل در تبعید

در سال ۱۳۵۶ بحران سختی بر کشور حکمفرما شد در این سال حاج آقا مصطفی خمینی فرزند امام در نجف در شرایط ابهام آمیز ای درگذشت.

 

مرگ و اندوه عمیق در میان مردم برانگیخت که به صورت مجالس مملو از خشم و نارضایتی و اعتراض علیه قدرت حاکم در آمد.

 

درگذشت حاج آقا مصطفی در مشهد برای موضع گیری های لازم برنامه ریزی کردند و برای همدری با امام راحل تلگراف تسلیت فرستادند که در آن عباراتی ستیزه جویانه نسبت به قدرت حاکمه هم وجود داشت.

 

آن روزها فعالیت های اسلامی بی‌نظیری همه شهرهای ایران را در بر گرفت و کسانی مانند ایشان سخت سرگرم فعالیت سیاسی و تشریح و طلاب حوزه دانشجویان، دانشگاه، تدوین نشریه های حاوی اندیشه سیاسی و تماس های مخفیانه و همچنین برگزاری جلسات تفسیر قرآن، بیان مفاهیم انقلابی اسلامی و بسیار فعالیت های دیگر بودند.

 

در اوخر یکی از شبهای زمستان افرادی با مسلسل و هفت تیر به در خانه حضرت آقا می آیند و و بعد از کتک زدن بی رحمانه ایشان، به بازرسی خانه مشغول می شوند.
همسر حضرت آقا بدون اینکه کسی متوجه شود اعلامیه ها را زیر فرش پنهان میکنند.

 

ایشان را به مرکز ساواک مشهد میبرند و در یک زیر زمین جا میدهند. و بعد از صرف ناهار به سمت خارج شهر بدون بستن چشمها بردند.

 

تبعیدگاه ایشان ایرانشهر زاهدان بود، خوشحال بودند چرا که یکی از دوستانشان شیخ محمد جواد حجتی در این شهر تبعید بودند.

 

در این شهر افراد زیادی به دیدن ایشان می آمدند از جمله آیت الله صدوقی و آقای راشد یزدی که به خوش مشربی و لطیفه گویی معروف بود.

 

حضرت آقا فعالیتشان را در ایرانشهر شروع کردند و مسجد ال الرسول را با همکاری آقای راشد یزدی احیا کردند.

 

ایشان به تدریج رابطه خوبی با علمای اهل سنت پیدا کردند و تصمیم گرفتند که یک مراسم مشترک بین شیعه و سنی از دوازده ربیع الاول تا هفدهم ربیع الاول برپا کنند .

 

مسجد آل الرسول را برای جشن آماده کردند.
روز عید میلاد پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله و سلم و روز جشن باهوای خوب و معتدل همراه شد .

 

آن شب سیل آمد‌.جریان سیل دو سه ساعت ادامه داشت که در آن خانه ها یکی پس از دیگری آوار میشدند.
حضرت آقا تربت امام حسین علیه السلام را را با توکل بر خدا در میان امواج پر تلاطم آب انداختند، به لطف خدا لحظاتی بعد سیل بند آمد.
پس از بند آمدن سیل کمیته ای برای سیل زدگان تشکیل دادند.

 

شعار شهر گرسنه را نجات دهید را راه انداختند و با کمک دوستان برای مردم غذا تهیه میکردند.
با اقای صدوقی در یزد و با مشهد و تهران تماس گرفتند و تقاضای نان و خرما کردند و آنها هم بعد از دو سه ساعت کامیون های بزدگ رسید و بین مردم تقسیم کردند.

 

در پنجاه روز امداد رسانی و مس از برطرف کردن آثار سیل تا جایی که توانستند جشن بزرگی برپا کردند.

 

ماه رمضان رسید و فرصت ارتباط با مردم، بیش از سایر ماه ها برای ایشان فراهم شد. رئیس پلیس از ایم محبوبیت و پایگاه مردمی سخت ناراحت بود برای همین ایشان را به جیرفت تبعید میکنند.

 

مشاهده شده در کتاب خون دلی که لعل شد/ محمدعلی آذرشب / ص ۲۷۳ الی ۲۹۷/ سال ۱۳۹۸.

جنگی که بود بوے باروت بود و خون، بوی شهادتین و سلام آخر و ایستاده مردن، بوی مردانگی های سیزده ساله ها، جنگی که بود عاشق میپروراندو به سامان میرساند مثلا ازکاباره به گلزارشهدا ….

اما جنگی که هست، نرم نرمک خمپاره میشود و میگیرد هر آنچه برایش جان کنده ای، ایمان، اعتقاد، عقیده، هردفعه یکی از این هارا هدف قرار میدهد و شلیک.

گلوله هایش درد ندارد، لحظه ی آخر را نمیفهمی به خودت که می آیی می بینی خیلی وقت است که دیگر آن افسر جنگ نرم نیستی گلوله های جنگ در مغز و جانت نشسته و جراحتش تمام روح و روانت را فراگرفته.

میزان تلفات این جنگ را در صفوف نماز مساجد میتوان دید،

در پوشش دخترانمان.

این جنگ عاشق نمیپروراند،

عاشق میکشد…

 

طلبه نوشت…

99/4/1

 ??فصل سیزدهم??
        ?? کد رمز??

 

زمان زندان ششم حضرت آقا سال ۱۳۵۳ بود، شرایط اجتماعی ایشان با اوصاع و شرایط پیش از زندان پنجم متفاوت بود.
از طریق امامت مسجد، ارتباط اجتماعی کسترده ای داشتند.

                   ????

نعلاوه بر مسجد، خانه ایشان نیز مراجعینی از گروه ها و اقشار مختلف داشت که به آنجا میرفتند و بحث میکردند.
ایشان برای سخنرانی و تدریس به سراسر کشور دعوت میشدند.

                     ????

در عصر روز جمعه ساواک به خانه حضرت اقا ریختند به کتابخانه رفتند و کتابها و اوراق و جزوه هارا جمع کردند و ایشان را در اتومبیلی نشاندند و به زندان بردند.
پیش از ظهر روز بعد دوباره ایشان را سوار اتومبیلی کردند ودر ایستگاه راه آهن پیاده کردند.

                   ????
سوار قطاری که عازم تهران بود به همراه دوتا مامور پلیس با لباس های غیر نظامی شدند. به ایستگاه تهران میرسند و ماموران ایشان را به افرادی که برای بردنشان آمده بودند تحویل میدهند .

                 ????
انان حضرت آقا را با چشم بسته به سالن بزرگی میبرند و چشم هایشان را باز میکنند و لباس هایشان از جمله عمامه و عبا و قبا و لباده و.. را میگیرند و پیراهن و شلوار مخصوص میدهند تا بپوشند.

                 ????

و او را به سمت سلول میبرند. آن زندان به زندان کمیته معروف بودو چون وابسته به یک کمیته سه جانبه مرکب از ساواک، پلیس و ژاندارمری بود به این اسم نامیده میشد.
روزها را پی در پی در آن سلول گذراندند که هر روز ان برابر با یک ماه ماندن در بند عمومی بود. ایشان هشت ماهی را در ان سلول گذراندند که معادل هشت سال از سلولهای عمومی بود.
ناله و فریاد شنکجه شوندگان، روزها گوشهایشان را می آزردو در برخی شبها نیز تا صبح ادامه داشت.

                 ????

حرف زدن درون یک سلول ممنوع بود،
چه برسد به حرف زدن با زندانیان سلول های دیگر، این کاری خطرناک بود، چون از نظر ماموران اوضاع بازجویی و کسب اطلاعات را به هم میریخت؛ بویژه اگر بازداشتی ها متهمان بک پرونده بودند.

                     ????

با این همه حساسیت، “مورس” ابزاری برای گفت و شنود میان زندانیان بود.
ایشان زبان مورس را در زندان آموختند.

                   ????

یکی دیگر از چیزهایی که از این زندان در خاطر حضرت آقا مانده بود، صدای اذان صبح بود که با صدایی ضعیف به گوششان میرسید. گوش ایشان با شوق تمام آن را دریافت و با لذتی در جانشان بر می انگیزد که هر گاه به یاد آن می افتند برایشان شعف انگیز است.

                    ????

در این زندان هر چیزی برای خودش اهمیت و معنا داشت، زیرا جزو مشخصات و ویژگی های زندگی در سلول بسته و جدا مانده از جامعه بود. خواب دیدن از این جمله بود.
ایشان به همراه بقیه مقداری وقت خود را صرف گفت و گو درباره خوابهایی که میدیدند میکردند.

                   ????

عبارتی که در پرونده حضرت آقا بارها تکرار شده بود این بود که بازجوها میگفتند : این همان کسی است که میخواهد خمینی مشهد بشود.

                     ????

جو زندان مملو از انواع ارعاب جسمی و روحی بود. مقامات زندان در نهایت بی رحمی و خشونت به سرکوب و شکنجه زندانیان مسلمان می‌پرداختند با این همه،حضرت آقا در این زندان متوجه پدیده شگفت آوری شدند و آن عزت اسلام بود. یعنی علی‌رغم آنکه پیروان اسلام مستضعف بودند و دشمنان اسلام نیرومند به شمار می‌آمدند، این عزت به چشم می‌خورد.

                     ????

رنج و گرفتاری در سال‌های آخرین بازداشت‌ ایشان به اوج خود رسید، تا جایی که حتی دیگر کسی احتمال نمی داد اسلام در عرصه اجتماعی بتواند ظاهر شود.

                     ????

در گیرو دار این گرفتاری، یک روز ایشان به اتاق بازجویی زندان احضار می شوند و بازجوها با خوش رویی با ایشان برخورد میکنند و گویا میخواستند مژده آزادی ایشان را بدهند.و این ها جز عزت اسلام نبود.

                   ????

روزی ایشان در سلول نشسته بودند که ماموری آمد و گفته بود که ایشان آزاد هستند.

                   ????

ایشان بعد از پوشیدن لباس هایشان به خانه اقای بهشتی میروند و بعد از ساعتی به منزل برادربزرگشان در تهران میروند از آنجا با مشهد تماس میگیرند و به مشهد میروند.

                   ????

مشاهده شده در کتاب خون دلی که لعل شد/ محمد علی آذر شب/ ص ۲۲۹ الی ۲۷۰/ ص ۱۳۹۸.

??فصل دوازدهم: ??
?? سلول شماره ۱۴?

 

تشکیلاتی که حضرت آقا با آنها همکار میکرد اینگونه بود که ایشان نشریه ها و بیانیه هایی که آن سازمان منتشر میکرد پیش از توزیع می‌دیدند تا از درستی جهت گیری ها و گرایش های آنان اطمینان یابند لو میرود.
بیشتر افراد آن دستگیر میشوند.

 

ماه مهر فرا میرسد. یکی از علمای قم با خانواده به مشهد و نزد حضرت آقا میهمان بودند.که ناگهان ساواک به خانه شان می آید، وارد کتابخانه میشوند و اوراق و حزوه های موجود را جمع میکنند.
بعد حضرت اقا را همراه آن اوراق به مقر ساواک میبرند.بعد از یک ساعت چشمهایشان را میبندند و با اتومبیل به جای نامعلومی میبرند.

 

به یک انبار بزرگ بردند که در آن بیست سلول وجود داشت .
ایشان را به یک اتاقی به کوچکی مربعی در طول یک متر و نیم در یک متر و نیم که در آن هیچ روزنه و چراغی نبود،بردند.

 

مدتی بعد ایشان را به اتاقی میبرند که در آن شش هفت نفر بودند .
هر کدام از انها شروع کردند به تمسخر و استهزا و بعد ایشان را به روی تختی که به تخت شکنجه معروف بود بستند و شروع کردن به زدن کف پای ایشان .

 

هر کدام از آن ها فرصتی برای استراحت داشتند و شلاق را به نفر بعدی میدادند به جز حضرت اقا که نگذاشتند حتی اندکی استراحت کنند.

در حین شلاق زدن، یکی از آنها بالای سرشان آمد و از ایشان خواست از فلان کس و یا از نهضت اسلامی بیزاری بجویند اما ایشان اظهار مخالفت می‌کنند و آنها به زدن ادامه می دادند تا اینکه حضرت آقا از هوش رفتند.
لیوان ابی به صورت و پای ایشان پاشیدند تا ضربه ها درآورتر باشد. و ایشان به سلولشان برمیگردند.

 

یکی از خاطرات این زندان، ماجرای تراشیدن ریش است.محاسن گذشته از اینکه یک سنت متبع است، بخش تفکیک ناپذیری از لباس علمی و دینی روحانیون نیز به شمار میرود.
روز خاصی از هفته برای اصلاح تعیین شده بود آن روز فرا رسید یکی یکی را برای تراشیدن ریش میبردند،نوبت به حصرت اقا رسید، ایشان با تصرع و دعا از خدا خواستن فرجی برایشان برسانند.
در سلولشان باز شد و رئیس زندان تا نگاهشان به ایشان افتاد، گفت نه ودر بسته شد.

این جریان هر هفته تکرار میشد و ایشان تنها کسی بودند که از این امر معاف می شدند.
در این زندان یک شیخ حسودی هم بود و چون مطلع شده بود که ریش حضرت اقا را نمیتراشند معترض بود.

 

از جمله خاطرات دردناک حضرت آقا در این زندان، شکنجه شدن برخی شاگردان ایشان بود که برخی معمم و برخی دانشجو بودند .

از دیگر خاطرات حضرت اقا از این زندان، به جشنهای به اصطلاح دوهزار و پانصدمین سال برپایی شاهنشاهی ایران بود، این جشن ها بزرگترین دهن کجی به اسلام گرایان و نهضت اسلامی بود.

 

شاه با این جشن ها میخواست پیوند تاریخ ایران را با اسلام قطع کند و و از طریق شکوه و عظمت بخشیدن به ایران پیش از اسلام به طور غیر مستقیم القا کند که اسلام مفاخر و عظمت ایران را بر باد داده است.

 

عملا هم کمی پس از آن شاه تاریخ هجری شمسی را ملغی کرد و تاریخ شاهنشاهی را جایگزین آن نمود. تا این که چند سال پس از این تغییر طاغوت ناگزیر شد کوتاه بیاید و سرانجام چند ماه پیش از پیروزی انقلاب اسلامی رسماً تاریخ شاهنشاهی را لغو کرد.

 

امت مسلمان ایران به مبارزه خود علیه همه تلاش‌های نژادپرستانه ای که شاه برای بریدن پیوند ایران با تاریخ اسلام و جهان اسلام به کار می‌برد ادامه داد تا اینکه به اذن خدای متعال پیروزی بزرگ حاصل شد و ایران به خانواده امت اسلامی بازگشت.

 

انقلاب از نخستین لحظات پیروزی کوشید همه موانعی را که باعث جدایی از برادران عرب میشود از میان بردارد. به هر حال حضرت آقا و زندانیان از داخل زندان ها سر و صدای بخشی از این جشن ها را می شنیدند.

 

مشاهده شده در کتاب خون دلی که لعل شد/ محمد علی آذر شب/ ص ۱۹۹ الی ۲۲۶/ سال ۱۳۹۸.