یک “سلام فلانیِ"ساده،
یک “خوبی!؟چه خبر!” کوتاه
روی حروف بی جانِ کیبورد
که تهش منتهی شود به یک “خدانگهدار” صمیمی ،کافیست تا ته دل آدمی گرمِ گرم گرم شود.
همان چند واژه کافیست تا لبخندی از بن جان،روی لبهای ادمی پدید آید.
همان صفحه ی چت بی جان می تواند
روز آدمی را بسازد.
تنها اگر پشت صفحه ی چند اینچی
یک"دوست” نشسته باشد.

همه ی آدم ها کتاب های نانوشته ای هستیم که منتظریم روزی یکی از راه برسد وبا تمام حواس ما را بخوانند.

یادمان رفته مهم ترین مخاطب مان خودمانیم.

خودمانیم که بایدآن قدرمرورکنیم سطربه سطرمان راکه اگریک وقت باد آمدوصفحه هامان رااز هم جداکردبازبتوانیم از گوشه وکنارجمعش کنیم ،سرهم بندکنیم ،صحافیش کنیم ودوباره شماره به شماره جلوبرویم ، فصل به فصل ، جلدبه جلد.

درست است که اسم هایمان را خودمان انتخاب نکردیم ، اما اسم کتابمان که دست ماست…

کتابی که فرقی نمی کند یک آغاز جذاب داشته باشه یا یه پایان فوق العاده مثل یک رودخانه پراز آب زلال که فرق نمی کند از کجا سرچشمه گرفته وفرقی نمی کند به دریا می رسد یا نه…

مهم این است که دارد مسیرش را خودش انتخاب می کند ؛ مهم این است که همیشه در حال حرکت است ؛ مهم این است که بودنش با نبودنش خیلی فرق دارد…

مشاهده شده درماهنامه فرهنگی ، تربیتی واجتماعی خانواده شاد ، نوشته فاطمه اشعری ، ص ۳۱.

چقدر خوب است که دستانم بجای لاک جیغ، ساق دارند و
پیشانیم بجای تارهای رنگ شده، زیر سایه ی چادرم آرام گرفته ….
خوب است که نگاهم بجای هرزگی به قدم هایم دوخته شدند و
نقاشی نکرده ام آنچه را که باید ساده و بی آلایش باشد …
جایی خواندم

*زنان شیعه ناموس امام زمانند!*
چقدر لذتبخش است که پسوند نامم شمایید،،
پس تمام تلاشم را میکنم تا بدنامی ببار نیاورم آقا …
اما تلخ است غربت درد است
تنهایی در این راه …
ولی
همانقدر شیرین است که
این غربت بوی شما را میدهد …
و چه درد شیرینیست
انتظار دیدنتان…
بابای غریبان!
نرسیده وقت آمدنتان؟؟

مشاهده شده در شبکه کوثرنت