یادتونه به خاطر کرونا یه مدت حرم ها تعطیل بود؟ خیلی ها از این دوری اذیت شدن.

برای خود من که دوست داشتم زود به زود برم حرم امام رضا علیه‌السلام، خیلی این مدت سخت گذشت.

وقتی عکس یا فیلمی از حرم می دیدم بی‌اختیار گریه‌ام می گرفت. وقتی زائران رو پشت درهای بسته‌ی حرم می‌دیدم؛ انگار قلبم می‌خواست از جا کنده بشه. با خودم می‌گفتم کاش قدر امام رضا رو بیشتر می‌دونستیم.

همیشه این شعر رو زمزمه می‌کردم: “سلام آقا، بسه دوری از حرم بذار بیام آقا” پیش خودم می‌گفتم حتما امام رضا بیشتر از ما اذیت میشن.

ایشون امام رئوف هستن و حتما دلشون خون شده وقتی زائران رو پشت درهای بسته می‌بینن. آخه در حرم همیشه به روی زائران باز بوده و هیچ وقت حرم خالی از زائر نبوده.

تو همین افکار بودم که یه دفعه یاد امام زمان افتادم. گفتم مگه میشه ما اینجوری دلمون بی تاب امام رضا بشه و اون وقت امام زمان رو فراموش کنیم؟ امام زمانی که قرن هاست از ایشون دور بودیم؟ قطعا آقامون از ما بیشتر دلشون تنگ شده و به درد اومده.

مگه نمیگن که آقا با سردرد ما سردرد میشن و با کوچکترین غم و غصه‌ی ما غمگین میشن؟! ولی گناهان ما حجابی شده بین ما و امام زمانمون و مانعی در راه شناخت و معرفت ایشون.

اگه علاقه‌ی امام زمان رو نسبت به خودمون درک کنیم، چقدر عاشق و شیفته و دل‌بسته‌ی حضرت میشیم و تا پای شهادت در رکاب ایشون می‌مونیم. حالا بجاست که بگیم “سلام آقا بسه دوری از شما بیاین آقا”
‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌