دوستی میگفت:
“من چیزهای زیادی بخشیدم و در عوض فقط یک نگاه توهین آمیز دریافت کردم.”

بیایید به فرد نبخشیم. به شخص نبخشیم.
بلکه آن شخص را به عنوان تصویری از خدا بدانیم و آنچه را که به او میبخشیم به خدا بدهیم.

آن شخص فقط مانند یک صندوق پست است. وقتی که نامه ای را پست میکنید مهم نیست که صندوق پست کهنه است یا نو. فقط نامه را در آن می اندازید و اطمینان دارید که نامه به مقصد خواهد رسید.

مقصد ما خودِ خداست.

با چنین اعتقادی ببخشید و بدهید آنگاه حالتان خوبِ خوب میشود بعد از هر بخششی…
بده بستان را با فرد نکنیم؛ با ذات خودش کنیم که هر چه بستانیم بی شک بهترین است

چه روزای خوبی بود… کنار یکی قشنگ ترین شهیدان دنیا…

درست یادمه، روز جمعه مصادف با پانزدهم مرداد ماه سال نود و پنج بود.

آن زمانی که سلطان عشق، علی بن موسی الرضا علیه السلام ، دل مرا با زلالی از نور به میعادگاه عشاق فرا خواند.

دست بر سینه، مالامال از عشقِ به آقا وارد حرم شدم.

السلام علیک یا علی بن موسی الرضا المرتضی … 

تشعشعات آفتاب بر صورتم خودنمایی میکرد.

از دور دست ها انگار جمعیت انبوهی به طرف حرم می آیند.

آه، خدایا چه خبر است…
در آن همهمه و هیاهوی جمعیت، تابوت سه رنگی نمایان می شود که نمایانگر پرپر شدن شقایقی عاشق است.

بند دلم پاره می شود.
خدای من …

کدام لاله اذن چیده شدن گرفته و به منزلگاه عشاق روانه می شود؟

در دست مردم عکس شهیدی را در کنار حضرت آقا میبینم.
شهید را شناختم، بله درست بود، او رجب محمدزاده بود که اکنون بعد از سالها رنج و معلولیت و سختی با دلی آرام و قلبی مطمئن به سمت آسمان پرگشوده بود.

من نیز همراه با انبوه جمعیت، از صحن های جامع رضوی و کوثر گذشتیم  تا به صحن آزادی رسیدیم و چون باید به خوابگاه برمیگشتیم نشد برای خاکسپاری به بهشت ثامن برویم.

آن روز حال عجیبی داشتم .
انگار کسی را برای همیشه به دست آورده باشم.
فردای آن روز، طاقتم طاق شد و با خود گفتم: حتما باید آن قبر شهید را پیدا کنم.

به سمت صحن جمهوری رفتم قسمت بهشت ثامن از پله ها پایین رفتم به سمت چپ و راست نظاره کردم. 

این منظره را برای اولین بار بود مشاهده می کردم .
قبرهای کنار هم چیده شده و منظم، یکی یکی اسامی را خواندم و به سمت راست رفتم.

قبر شهیدم را پیدا کردم ..
دلم داشت از جا کنده می شد …
این همان است که دنبالش بودم
آری بابای شهیدم شهید بابارجب …

نمیدانم اشک های شوق وصل بود یا دلتنگی  فصل، که از چشم های بی قرار من سرازیر می شد.

این پنجمین سال آشنایی من با بابارجب عاشق و مهربان است ولی افسوس … افسوس که امسال به خاطر کرونا، نشد برای پنجمین سال متوالی سالگرد شهادتش کنار مزارش باشم

بابا رجب عزیزم… اکنون که دیدار من به درازا کشیده است، و کبوترانِ وصالِ عشق، نغمه جدایی سرداده اند محتاج آن نگاه پدرانه ات هستم، نگاه پدرانه ای که مرا راهی سفر عشق کرد، همان نگاهی که سال هاست قرین روزهای تنهایی و دلتنگی من بوده و هست.

  بابا رجب مهربانم … سخن را کوتاه میکنم با این جمله ی بر آمده از دل آتشینم …

دلم برای عاشق شدن تنگ است

 

به قلم خودم

۱۵/ ۵/ ۹۹

 

فقیری به ثروتمندی گفت:
اگر من در خانه ی تو بمیرم،
با من چه می کنی؟
ثروتمند گفت:
تو را کفن میکنم و به گور می سپارم.
فقیر گفت:
امروز که هنوز هم زنده ام، مرا پیراهن بپوشان، و چون مُردم، بی کفن مرا به خاک بسپار ….!

حکایت بالا حکایت بسیاری از ماست؛
که تا زنده ایم قدر یکدیگر را نمیدانیم ولی بعد از مردن، میخواهیم برای یکدیگر سنگ تمام بگذاریم.

 

بابا رجب آن نانوای عاشق پیشه ای بود که به عشق اسلام ،رهبر، و انقلاب پا در میدان دفاع از کشور گذاشت و نه انتظاری از تعریف دیگران داشت و نه منتظر حقوق های نجومی و چند صد میلیون بود اما او شهید زنده ای بود که 29 سال با نی به حیات ادامه داد و خدا می داند که بعد از شهادتش مزدی همانند تعبیر قرآن کریم عند ربهم یرزقون…… در انتظار اوست.

بابا رجب مصداق آن انسان های آب دیده ای است که جبر زمان با همه سختی و مشکلاتش  نتوانست او را از پا بدرآورد چرا که او فأستقم کما امرت را پیشه راه کرده بود.

او آرزوی نداشت جز دیدار با مقتدایی که خود از قافله جانبازان سرافراز انقلاب اسلامی بود که بلاخره به آرزویش نایل گردید.

سلام خدا بر بابا رجب عاشق و همه بابا رجب های انقلاب اسلامی که انقلاب از تولای وجود و نام آنان می درخشد.

 شهید رجب محمد زاده در۱۵ مرداد سال ۹۵ در بهشت ثامن حرم امام رضا علیه السلام به منزلگاه عشاق رسید.