نقل می کنند:

روزی شیخ جعفر شوشتری را دیدند که در کنار جویی نشسته و بلند بلند گریه می کند. شاگردان شیخ، با دیدن این اوضاع نگران شدند و پرسیدند:
استاد، چه شده كه اينگونه اشک می ريزيد؟ آيا کسی به شما چیزی گفته؟ 
شیخ جعفر درمیان گریه ها گفت: آری… یکی از لات های این اطراف حرفی به من زده که پریشانم کرده.
همه با نگرانی پرسیدند: مگر چه گفت؟
شیخ در جواب می گويد:
او به من گفت: شیخ جعفر، من همانی هستم که همه می گویند، آیا تو هم همانی هستی که درباره ات می گویند؟! و اين سوال حالم را عجيب دگرگون كرد

بياييد ما نيز این سوال را از خودمان بپرسیم : آیا ما، همانی هستیم که همه می گویند؟!
همه می گویند هستی شیعه امام اوست و تمام زندگی شیعه در امامش خلاصه می شود،
می گویند شیعه جز خشنودی مولایش هوای دیگری در سر ندارد.
می گویند تنها آرزوی شیعه ظهور مولايش می باشد و لحظه لحظه عمرش را  با یاد آن حضرت سپری می نمايد.

حقيقتا آیا چنین حالاتی را در خود سراغ داریم ؟
آیا عنوان شیعگی برازنده ما هست؟
و در يك كلام آیا ما همانی هستیم که همه می گویند؟

پروردگارا!
به حق قلب پر از هم و غم فاطمه زهرا سلام الله علیها قلب محزون ولیّت را به بشارت ظهورش شاد و مسرور بفرما.

مردی کنار بیراهه‌ای ایستاده بود. ابلیس را دید که با انواع طنابها به دوش در حال گذر است. کنجکاو شد و پرسید: «ای ابلیس، این طنابها برای چیست؟»

ابلیس جواب داد: «برای اسارت آدمیزاد. طنابهای نازک برای افراد ضعیف‌النفس و سست ایمان، طناب‌های کلفت هم برای آنانی که دیر وسوسه می‌شوند.»

سپس از کیسه‌ای طناب‌های پاره شده را بیرون ریخت و گفت: «اینها را هم انسان‌های باایمان که راضی به رضای خدایند و اعتماد به نفس داشتند، پاره کرده‌اند و اسارت را نپذیرفتند.»

مرد گفت: «طناب من کدام است؟»

ابلیس گفت: «اگر کمکم کنی که این ریسمان‌های پاره را گره زنم، خطای تو را به حساب دیگران می‌گذارم.»

مرد قبول کرد. ابلیس خنده‌کنان گفت: «عجب، با این ریسمان‌های پاره هم می‌شود انسان‌هایی چون تو را به بندگی گرفت!

حجت الاسلام و المسلمین شهید مصطفی ردانی پور:

مدتی بود وارد حوزه علمیه قم شده بودم که تقریباً دوستان و آشنایان مطلع شدند که بنده طلبه شده ام.

سیل انتقاد و پیشنهاد و اعتراض وارد شد که چرا طلبه شده ای و بعضی می گفتند حداقل دیپلم بگیر و بعداً طلبه شو.

اين اعتراضها مرا به تردید انداخت. به حرم حضرت معصومه (سلام الله علیها) رفتم و گفتم: من دیگر نمی دانم چه باید بکنم، آنچه درست است را به من نشان بدهید.

این قضیه گذشت تا اینکه شبی در خواب دیدم که نیمه شب است و من از کنار ساختمان دو طبقه ای عبور می کنم.

در تاریکیِ شب آقايی را ديدم که لباس زندانیان را به تن داشت. او روی بالکن قدم می زد و مرا به اسم کوچک صدا می زد:مصطفی،مصطفی،مصطفی ….
از فرد دیگری که در كنار آن خانه ایستاده بود، پرسیدم: ایشان که مرا صدا می کنند،کیستند؟
آن فرد گفت: ایشان حضرت ابا عبدالله الحسین (علیه السلام) هستند، من زندان بان ایشان هستم. اگر صد تومان بدهی آزادشان خواهم ساخت.
من در عالَم خواب با خود گفتم، حالا این وقت نیمه شب من صد تومان از کجا بیاورم، بگذار بخوابم، انشاءالله صبح از جايی دست و پا خواهم کرد.
همین که سرم را بر بالین گذاشتم با خود گفتم آیا درست است من آسوده بخوابم و عزیز زهرا (سلام الله علیها) در زندان باشند. بلند شدم تا صد تومان را از جايی تأمین کنم، که از خواب پریدم.
فردای آن روز خدمت آیت الله العظمی بهجت رفته و ماجرای خواب خود را با ایشان در میان گذاشتم.

آیت الله بهجت در تعبیر خوابم فرمودند؛ اینکه اول با خود گفته ای بگذار بخوابم، انشاءالله صبح دنبال صد تومان خواهم رفت همان حرفی است که به تو گفته شده که برو دیپلم بگیر و بعداً سراغ علوم دینی بیا. و لذا من از آن روز هر گونه شک را کنار گذاشته و برای تحصیلات طولانیِ علوم دینی کمر بستم.

( منبع: کتاب حدیث خوبان )

هر عبادتی که کردید مراقب باشید 

سر خـدا منت نذارید.
مثلا از مسجد میای بیرون،
هوای نفست میگه به به!
واقعا من چقدر خوبم!
ببین بقیه نمیان مسجد
اما من هر شب میام و صف اول هم هستم!
خدا چهار تا بنده مثل من داشته باشه براش کافیه!

اینجا تو باید یه عکس العملی نشون بدی:
باید به هوای نفست بگی:
خب حالا که چی؟
خیلی هنر کردی؟
وظیفته خودت کِیفش رو کردی!
منت هم میذاری سر خدا؟؟
خیلی نامردی
هر جا که دست میذاری خرابش میکنی.
خدا منو از دست تو نجات بده.

یا کار فرهنگی موفقی انجام میدی،
همه تشویقت میکنن! اینجا باید
حسابی با هوای نفست بجنگی
و فحشش بدی…

اگه این کار رو نکنی هوای نفست با
همون کارای خوبت میبردت جهنما!!!
خود دانی…

استاد پناهیان

‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌